even een keer wat anders :p

Ik zit onder het afdakje van de kerk, in de schaduw. Het is zaterag ochtend en ik heb besloten een rustig dagje te nemen en weer even de tijd te nemen van al het afrikaans om me heen te genieten. Ik zie acht kinderen om mij heen spelen. Maribel en Carl vallen mij als eerste op. Zij zijn twee van de kleinkinderen van mama, de tweeling van vijf jaar oud. De kinderen zijn met een balletje op elkaar aan het gooien. Het balletje is gemaakt van allemaal plastic zakjes bij elkaar gebonden, op dezelfde manier als ze hier een voetbal creëren. Als het balletje mij een keer raakt voel ik dat het nog aardig hard is, maar de kinderen lachen erom en blijken er lol in te hebben. Als de bal wat verder weg beland rent maribel erheen rent om hem te halen rennen de andere kinderen lachend en gierend mijn kant op. “anakuja, anakuja!” roepen ze, wat “ze komt, ze komt!” betekend. Ik geniet ervan te zien dat de kinderen zo een plezier hebben. Een klein jongetje komt voor mij staan, met zijn vingertje in zijn mond en kijkt me vragend aan. Ik begroet hem, “sasa”, maar het jongetje is verlegen en draait zich om. Nu zie ik pas dat er een grote scheur in zijn broekje zit en hij dus eigenlijk in zijn blote kont loopt. Als ik naast mij kijk zitten daar twee meisjes samen, ik gok de een tien en de ander vijf. Het kleinste meisje zit tussen de benen van het grote meisje. Voor haar komt het jongetje van een paar minuten geleden zitten. Ze begint met haar vuistjes op zijn hoofd te slaan. Eerst lacht hij erom en kijkt stiekem mijn kant op of ik kijk. Wanneer ik wegkijk hoor ik dat hij begint te huilen. Ik draai me weer hun kant op en zie dat het kleine meisje hem nogsteeds slaat. Ik maak een vuist en geef het meisje een klopje op haar hoofd. Ze draait zich naar mij toe en ik vertel haar te stoppen het jongetje te slaan. Ze lacht naar me en staat op om met het bal spelletje mee te doen. Ik realiseer me dat ik haar ken, omdat ik haar ooit op de foto heb gezet. Alleen deze keer heeft ze lange vlechtjes inplaats van het korte kapsel op de foto. Het is een mooi meisje maar ziet er vies uit. Ik richt mij weer op het bal spelletje en ontdek dat Willie, een van de andere kleinkinderen van mama, erbij is gekomen. Carl en Willie zijn het balletje aan het overgooien terwijl Maribel ertussen rent om hem te proberen af te pakken. Na een tijdje is Maribel er klaar mee en begint ze vervelend te doen. Ze probeert degene met de bal te duwen om de bal zo te kunnen bemachtigen. Wanneer ze merkt dat dit niet werkt omdat ze niet snel genoeg is bedenkt ze iets nieuws, ze pakt een steen en gooit deze richting Willie. Ik schrik ervan en roep streng haar naam. Nog een paar keer probeert ze het balletje te pakken te krijgen maar dan geeft ze op en gaat ze op een randje langs het huis zitten. Ze kijkt verdrietig mijn kant op en ik weet dat ze nu verwacht dat ik haar help, maar doordat ze met een steen gooide voel ik er niet veel voor deze keer. Ik zie dat er meer kinderen de compound op komen lopen en besluit naar mijn kamer te gaan.