van hier tot Parijs
Blijf op de hoogte en volg Sharon
16 November 2015 | Nederland, Zuidoostbeemster
Toen ik in 2014 naar Kenia vertrok was de strijd van de Somalische Al-Shabaab al een aantal jaar aan de gang, maar leek het vlak voor mijn vertrek te verergeren. Toeristen die werden omgelegd in Mombasa, Bussen die werden stilgehouden, bloedbaden..
Tientallen mensen hebben mij voor mijn vertrek, maar ook toen ik er al was en er weer iets gebeurde, gevraagd "ga je nog wel?" "is het wel veilig?" "ben je niet bang?" "blijf je daar of kom je nu terug?"
En mijn antwoord was elke keer hetzelfde:
"De afstand tussen waar ik zit en de aanslagen, is een afstand van de Beemster tot Parijs. Als er iets in Parijs gebeurt vluchten jullie toch ook je huis niet uit? Als er iets in Parijs gebeurt zijn jullie toch ook niet bang?"
En wat heb ik mij daar in vergist...
Vluchten? nee, dat gaat te ver. Maar bang ben ik zeker. Banger dan ik ooit ben geweest. Ik voel me onveilig in dit land.. Nederland, dat landje waar elke cultuur bestaat, waar mensen begrip opbrengen voor elkaar.
Ik vraag me af hoe dit kan. In Kenia heb ik mij nooit onveilig gevoelt, niet wanneer we 's nachts door de straten van Kisumu liepen, niet wanneer er in de club gevochten werd en niet gedurende mijn tijd in Mombasa/Diani.
Maar Kenia ligt in het grote Afrika, 'daar gebeuren dit soort dingen', want dit is niks nieuws, sinds ik geboren ben is het nieuws al vol met oorlogen, aanslagen en terroristen. En toch is dit anders, dit komt dichtbij... Ik vind dit niet erger dan andere aanslagen, maar dit voelt als een persoonlijke aanslag.
Bang in het donker en bang voor wat er kan gebeuren ben ik altijd geweest, maar jaren heb ik mijzelf verteld dat de dingen die er in mijn hoofd kunnen gebeuren nooit echt zullen zijn. Mensen op straat met wapens, explosies, gijzelingen, het spookte door mijn hoofd, maar altijd heb ik mijzelf verteld dat dit helemaal niet kan gebeuren. Want ik ben in Nederland, in Europa, daar gebeurt dat allemaal niet. Mensen hebben een geweten, die doen zo iets niet. Alles waar ik in ben gaan geloven, wat mijn angsten weg nam, blijkt niet de werkelijkheid.
Opeens lijkt alles mogelijk. De mensen die dit doen denken niet binnen onze grenzen. In hoofd zijn er geen regels meer. In hun hoofd zijn dingen mogelijk die 'wij' nooit zouden kunnen bedenken. In hun hoofd kan dit blijkbaar wel... Onvoorstelbaar.
Ik vindt het mooi om te zien hoe Facebook rood-wit-blauw kleurde. Zelfs vrienden uit Canada, Indonesië en Kenia stelde een tijdelijke profielfoto in om hun steun te betuigen aan iedereen die getroffen is door deze nachtmerrie.
Toch lees je ook genoeg berichten van mensen met "dit gebeurt in Syrië dagelijks". Van een Keniaanse vriend kreeg ik zelfs een berichtje over de aanslag in Garissa, April 2015. Iedereen is zo bezig met Parijs, maar kunnen ze zich de aanslag in Garissa überhaupt nog herinneren? Mijn antwoord was simpel, "ik wel, en ik denk genoeg anderen ook". Maar kun je het ons kwalijk nemen zo met Parijs bezig te zijn?
De avond, vrijdagavond, vrijdag de 13e, was ik aan het werk. Iemand in het restaurant zei nog: "jeetje, het dodenaantal in Parijs is al opgelopen tot 60'". Ik hoorde het, maar had geen idee waar het over ging, laat staan dat de ernst tot mij doordrong. Na werk snel naar huis om vroeg te slapen, want zaterdag zou ik vroeg beginnen met studeren.
Toen ik thuis kwam en Michael welterusten wilde wensen vroeg hij of ik het al gehoord had, de nachtmerrie die aan de gang was. Het was inmiddels al 12 uur. Ik zei dat ik wel wat had opgevangen maar niet echt wist wat er aan de hand was. Ik ben bij hem gaan zitten en we hebben nog zeker een uur het extra lange nieuws van NOS zitten kijken. Het raakte me maar nog steeds drong niks tot me door, het was zo onwerkelijk.
Pas de dagen erna merkte ik wat er gebeurt was, wat dit betekende en begon een soort buikpijn met me te spelen.
In Diani, Kenia, heb ik een groepje ontmoet uit Frankrijk en België. De eigenaar van ons hostel, Louis, en een aantal van zijn vrienden kwamen uit Parijs, zijn vriendin uit België. Allemaal mijn leeftijd. Zaterdagochtend heb ik eerst met hun geprobeerd contact te zoeken. Gelukkig allemaal ongedeerd. Naja, ongedeerd... Sophie, de vriendin van Louis, had een berichtje van een vriendin gekregen: "please tell me you're alive and well". Haar antwoord raakte mij diep: "Alive, but not so well".
Deze blog is niet om mijn mening te geven of om een stelling aan te nemen. Ik wilde jullie alleen laten weten hoe de link tussen Kenia en Parijs voor mij is. Hoe ik altijd gezegd heb dat een afstand van hier naar Parijs zo ver is, dan beïnvloed het je niet als er daar iets gebeurt. Bij deze wil ik jullie laten weten dat ik ongelijk had.
-
16 November 2015 - 13:04
Anita:
Bijzonder hoe je gedachten op papier weet te zetten! x -
16 November 2015 - 13:11
Jorine:
Wauw! ik begrijp ieder woord wat je zegt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley