ready, set. go!

In de nacht van donderdag op vrijdag (3 op 4 juli) moesten we om 5 uur op schiphol zijn om in te checken. Dus om kwart over 4 vertrokken met papa, mama en Thomas. Op schiphol stonden Eef en Fleur met hun familie al te wachten. We hebben nog even wat gedronken en daarna inchecken. Onze koffers waren gelukkig mooi op gewicht. Daarna toch echt afscheid moeten nemen van iedereen. Zelfs toen had ik nog steeds niet het besef dat ik echt wegging, laat staan waarheen of voor zo een lange tijd... we moesten op schiphol nog even wachten voor we mochten boarden maar alles verliep heel soepel en om kwart over 7 ’s ochtend stegen we dan eindelijk op. Ik had van Bjorn een brief gekregen die ik pas in Kenia mocht openen. In nederland kon ik hem nog aan me moeder geven zodat ik hem echt niet zou openen, maar nog voor we waren opgestegen op schiphol, heb ik me niet kunnen inhouden en hem toch al gelezen, sorry Bjorn! Na een uurtje waren we alweer in Londen. Waar we even lekker ontbijt hebben gegeten in een afrikaanse lunchroom. Daarna wachten op het volgende vliegtuig. Kwart voor 10 mochten we boarden en toen na een uurtje het vliegtuig in. Door wat technische probelemen duurde het even voor we opstegen, maar dat was voor ons alleen maar fijn want we moesten in Nairobi toch 9 uur wachten, wat nu dus 8 uur werd. Eef en Fleur zaten naast elkaar voorin het vliegtuig en ik in het achterste gedeelte. Ik zat midden in een hele gezellige groep mensen uit Vancouver die in Kenia les gingen geven op basisscholen. Dus met veel kletsen, 2 films en veel slapen ging de vlucht nog vrij snel. Eenmaal in Nairobi moesten we onze koffers ophalen. Al snel konden we de koffers van Eef en Fleur van de band plukken. Nu alleen mijne nog! Fleur en Eef zeiden nog: “klopt dit wel, straks is je koffer weg?!” en ik natuurlijk maar volhouden dat het normaal is dat het zo lang duurt. Na een half uurtje wachten werden we door me mams gebeld dat mijn koffer nog op schiphol stond! Dus voor mij nog even geen koffer. Gelukkig hadden we toen dus wel bevestiging en zat er niks anders op dan onze reis voort te zetten zonder mijn koffer. We hadden bedankt de 8 uur die we moesten wachten alvast in de terminal van onze volgende vlucht te wachten, alleen hoorde we toen we daar aankwamen dat je pas 2 uur van tevoren, wat voor ons dus om 4 uur ’s nachts betekende, naar binnen mag. De man bij de terminal verteld ons dat er verderop een leuke pub is waar we die nacht konden zitten. Eenmaal in de pub, flink opgelicht met drinken kopen, stond er voetbal aan dus was het nog best gezellig. We verbaasde ons er bijna over hoe ongeinteresseerd de mensen in ons waren. In een land als dit zou ik toch verwachten dat iedereen je aanstaard of iets dergelijke maar dat was totaal niet het geval, de wedstrijd was natuurlijk veel interessanter. Na een tijdje kwam er een bewaker van het vliegveld, denken we, de pub in. Hij zag er best eng uit om eerlijk te zijn, het is toch vreemd om in een keer iemand voor je neus te hebben met een enorm geweer. Toen de wedstrijd bijna afgelopen was zijn we terug gegaan naar het vliegveld en hebben we daar op de grond wat gekaart en omstebeurt geslapen. Om 4 uur konden we dan eindelijk naar de terminal en na te hebben ingechecked konden we ook daar nog een uurtje slapen. Toen we naar het vliegtuig mochten werd er eerst helemaal niet gewezen welk vliegtuigje we in moesten dus liepen Eef en ik bijna de verkeerde in! :p toen we eenmaal in het goeie vliegtuigje zaten kwam er een stewardess naar Eef en mij en vroeg aan Eef of ze in de cockpit wilde zitten. Super vet natuurlijk! Ik ga zeker vragen of ik dat ook mag met me terugvlucht! Maar ook in het passagiers gedeelte was het zeker puur genieten voor een uur lang! Het vliegveld van Kisumu was super mooi en we hadden Sarah al snel gespot. Sarah is een nederlandse vrouw die na haar vrijwilligerswerk hier, in 2008, heeft besloten hier te gaan wonen en nu hier een vriend heeft en in verwachting is. Ze is echt super aardig en met haar en Sam, de taximan, zijn we naar Catholic Centre gereden, in Nyalenda.
De eerste indruk was toch wel even heel heftig. In eerste instantie had ik stiekem toch het gevoel van, waar ben ik beland?! Dit kwam natuurlijk ook doordat we meer dan 24 uur gereisd hadden en heel weing hadden geslapen tussendoor, maar ik schrok toch wel echt. Ik denk ook dat ik het simpelweg onderschat had, terwijl ik wist hoe het kon zijn. Nadat we mama, onze gastvrouw, hadden ontmoet en wat hadden gedronken hebben we even met de kinderen gespeeld maar ik heb me vrij snel in mijn kamer teruggetrokken en even een paar uur geslapen. Daarna zag ik alles alweer wat zonniger in en na een (koude, maar heerlijke) douche en in schone kleren (vanEef, Fleur en Evelien, want mijn koffer is er natuurlijk nog steeds niet) gingen we eten. We aten eigenlijk vrij normaal, een simpele versie van spaghetti bolognese. Evelien is trouwens een van de andere 2 meiden van dare2go die hier al 2 maanden zitten, de andere heet Fenna (allebei 23 geloof ik). Na het eten hebben we een tuktuk gebeld die ons naar een nederlandse club in de stad bracht. Hier hebben we de wedstrijd gekeken, wat enorm leuk was omdat het dus vol zat met nederlanders. Na een lange wedstrijd hebben we de taxi naar huis gepakt en zijn we gaan slapen. Alle kinderen roepen: “Mzungu, how are you?” zodra ze ons zien. Mzungu betekend blanke en als je antwoord gaat de helft lachen en de andere helft wil je aanraken. Ook vragen alle kinderen op de compound continu aan ons: “where’s cas?” blijkbaar heeft hij een goeie indruk gemaakt en missen ze hem echt.
Zondag mochten we uitslapen en was ik pas om half 1 wakker, helemaal uitgerust en benieuwd naar de tijd die gaat komen. Ik hoorde toen ik wakker werd de kinderen, in de kerk op ons plein, zingen. Tot nu toe heb ik eigenlijk veel bekende muziek gehoord, zeker de helft luistert bob marley en beyonce. Na de lunch hebben we rustig allemaal gedouched en ons klaargemaakt om naar dunga hill camp te gaan, een heuvel naast de stad waar je bij een barretje wat kunt drinken en relaxen. Dunga hill ligt aan het victoria meer en we hebben zelfs die avond een hippo gezien! Nouja gezien, ik had mijn bril niet op en mijn lenzen zitten in mijn koffer dus ik zag voonamelijk een dikke grijzen vlek lopen. :p naar dunga hill toe zijn we trouwens voor het eerst met een piki gegaan, dit is gewoon een motor waar je met ze 2e achterop kan. Ik had verwacht dat ik dit heel eng zou vinden maar het is juist heel fijn want het gaat snel, is heel goedkoop en super lekker als het zo warm is. Toen we terug kwamen hebben we gegeten, want diner is hier pas rond half 9. Op zondag komt Hans, de oprichter van Pandipieri, altijd eten.
Vandaag, maandag, moeten we thuis blijven omdat er geruchten rond gingen over protesten en ophef vanwege de politiek in Kenia. In Mombasa en Nairobi is al langere tijd veel aan de hand en de bevolking was bang dat het zich vandaag ook naar Kisumu zou verplaatsen. Het is inmiddels 4 uur hier en er is bij ons in de stad volgens mij nog niks gebeurt. We hebben vanmorgen vrij vroeg ontbeten en daarna hebben we even gekletst en met de kinderen hier gespeeld. Na de lunch zijn we bij de art school gaan kijken, die zit tegenover mijn kamer. De studenten zijn rond de 24 en het waren er vandaag 6. Wat ze kunnen maken is echt heel indrukwekkend. Ze moeten 4 jaar naar school, 5 lang dagen in de week, en krijgen tekenen, modeltekenen, beeldhouwen met klei en papiermarché. Na een tijdje hebben we gevraagt of we ook mee mochten tekenen en dat mocht! Omdat ik had gezegt dacht ik ook model moest tekenen op school moest ik meteen een van die jongens natekenen. Drama natuurlijk, want degene die mij kennen weten dat mensen teken niet mijn talent is. Ik heb daarna aan diezelfde student geprobeerd uit te leggen hoe mijn leven in Nederland is met foto´s en verhalen. Vooral korfbal en wintersport is heel lastig uit te leggen.Wat nog heel leuk was, was dat in het lerarenkamertje van de artschool een foto hangt van onze koning, die heeft dus blijkbaar ooit deze artschool bezocht. Hij zal vast niet in dezelfde kamertjes hebben overnacht als wij nu doen :p.

08/07/2014
Oke verder vanaf waar ik gebleven was! Gistermiddag hebben we toch nog wat gemerkt van de geruchten en hebben we schoten op de grote weg, ongeveer 5 min lopen van de compound, gehoord. De dochter van mama vertelde ons dat dit de politie was die uit zelfverdediging met rubbere kogels schieten, omdat de bevolking van kisumu hun met stenen bekogelde. Op deze manier probeerde de bevolking een oorlog te starten, waarom weet ik alleen niet precies maar het heeft te maken met de politiek in kenia. De kinderen op de compound renden bij de eerste schoten allemaal naar de weg om te kijken, net zoals alle andere kenianen in Nyalenda. Wij zaten met een van de dochters van mama te kaarten, een spel genaamd ligretto, kei leuk! Eigenlijk hebben we er verder niet eens veel van gemerkt. Die avond aten we ugali, oei dat is geen aanrader! Het is een typisch keniaans gerecht, geserveerd met zeewier en scrumbled egg. Ugali is een witte klomp van mais bloem waarmee je een soort kommetje maakt, waarmee je vervolgens wat ei of zeewier pakt en het samen opeet. Ugali zelf is niet heel smaakvol. Eef en Fleur gingen na het eten vroeg slapen en ik heb nog tot 11 met mama ligretto gespeeld.
Voor ik met mijn verhaal over vandaag begin ben ik nog wat dingen vergeten te vertellen. Zo hebben we de regel dat we na 10 uur met de taxi moeten gaan als we nog ergens heen willen. We hebben een vaste taxichauffeur die we elk moment op de dag mogen bellen, dit kost ongeveer 200 ksh, 2 euro dus, maar dat hangt af van de afstand die hij moet rijden. De andere vervoersmiddelen hier zijn de piki, dat heb ik geloof ik al verteld, een tuktuk is een bakje waar een motortje ingebouwd zit, waar je met ongeveer 8 man in kan. Verder heb je nog een fietstaxi, waarvan ik de naam even kwijt ben, maar die nemen we nooit, dan zit je achterop de fiets bij iemand. Er rijden ook nog busjes maar die nemen we ook nooit. Wat ik verder was vergeten te vertellen zijn mijn geliefde kamergenootjes, zoals ik onmiddels bijna gewent ben lopen de gecko’s in en uit me kamer en er zit een hele familie vleermuizen onder het dak, boven mijn plafond dus. En die beesten maken me toch een herrie! Ik dacht eerst dat het een rat was vanwege de keutels die door het plafond vielen en het knispergeluid wat ze maken maar toen ik er een hoorde en zag wist ik dat het vleermuizen waren, heel onprettig. Verder heb ik net een nieuw huisdier ontdekt, er zat een enorme kakkerlak in me kamer! Ik natuurlijk als een gek me kamer uitgerent en die andere meiden gevraagt hem weg te halen, alleen Fleur was dapper genoeg hem op te pakken en naar buiten te gooien. Ik hoop dat dit eenmalig bezoek was anders ga ik toch echt nadenken om te verhuizen naar een andere kamer.
Oke verder naar vandaag! Onze eerste dag bij Pandipieri, we moesten om 8 uur aanwezig zijn, wat ons niet was gelukt, dus om kwart over 8 kwamen we aan. Daar hebben we onze baas, Chris, ontmoet en zijn assistente Eunice. Chris heeft ons de hele achtergrond van Pandipieri verteld en daarbij meteen alle regels en wat van ons word verwacht als vrijwilliger. Hierna heeft Eunice ons het hele terein van Pandipieri laten zien en ons aan iedereen voorgesteld. Morgen beginnen we met onze 2 weken meelopen waarin we gaan kijken welk project we het leukst vinden. Ik denk dat ik tot nu toe de artschool en kleuterschool het leukst vind maar ik ben erg benieuwd wat er op de andere projecten word gedaan.